آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      دردی به جان نشسته دگر پا نمی شود
      جز با دوای زهر مداوا نمی شود
      
      یک جای پرت مانده ام و بغض کرده ام
      در این سیاه چال دلم وانمی شود
      
      کافیست داغ دوری معصومه و رضا
      دیگر غمی به سینه من جا نمی شود
      
      معصومه کاش بود کمی درد دل کنم
      کس مثل دختر همدم بابا نمی شود
      
      می خواستم دوباره ببوسم رضام را
      هنگام رفتنم شده گویا نمی شود
      
      اصلاَ نخواستم کسی آید به دیدنم!!
      سیلی که مونس دل تنها نمی شود
      
      از بس زدند خورد شده استخوان من
      این پا برای من که دگر پا نمی شود
      
      زنجیرها رسانده به زانو سر مرا
      کاغذ هم اینچنین که منم تا نمی شود
      
      گاهی هوای تازه و آزاد می روم
      بی تازیانه و لگد اما نمی شود
      
      ضجر من از جسارت سِندی شاهک است
      بی ناسزا شکنجه اش اجرا نمی شود
      
      گفتم سر مرا ببر اما تو را خدا
      اسمی نبر ز مادرم،آیا نمی شود
      
      تشییع من اگرچه روی تخته در است
      تشییع هیچکس روی نی ها نمی شود
      
      علی صالحی
       
      **********************
       
       
      زندان صبر بود و هوای رضای او
      شوقش کشیده بود به خلوت سرای او
      
      زندان نبود،چاه پر ازکینه بود و بس
      زنده به گور کردن آیئنه بود و بس
      
      زندان نبود یک قفس زیر خاک بود
       هر کس نفس نداشت در آنجا هلاک بود
      
      زندان نبود ، کرب و بلای دوباره بود
      یک قتلگاه مخفی پر استعاره بود
      
      زندان نبود یوسف در بین چاه بود
      زندان نبود گودی یک قتلگاه بود
      
      زنجیر بود و آینه بود و نگاه بود
      تصویر هر چه بود،کبود و سیاه بود
      
      زنجیر را به گردن آیینه بسته اند
      صحن و سرای آینه را هم شکسته اند
      
      دیگر کسی به نور کنایه نمی زند
      شلاق روی صورت آیه نمی زند
      
      می خواستند ظلم به آل علی کنند
      می خواستند روز و شبش را یکی کنند
      
      هر کس که می رسید در آنجا ادب نداشت
      جز ناسزا کلام خوشی روی لب نداشت
      
      حتی نماز و روزه در آنجا بهانه بود
      افطار روزه دار خدا تازیانه بود
      
      زندان نبود روضه گودال یار بود
      هر شب برای عمه خود بی قرار بود
      
      حرف از اسارت و غل و زنجیر یار بود
      زینب میان جمعیت نیزه دار بود
      
      در شهر شام غیرت و شرم و حیا نبود
      زندان برای دختر زهرا روا نبود
      
      رحمان نوازنی
       
      **********************

      
      با این گمان که جنگ با فانوس کردند
      خفاشها خورشید را محبوس کردند
      
      دیدند فسقِ محض را مؤمن نموده
      با او فقط زنجیر را مأنوس کردند
      
      با آتشی که در دلش روشن نمودند
      سلول او را لانه ققنوس کردند
      
      هم بی وضو بر آیه‌هایش دست بردند
      هم پیش رویش صحبت از ناموس کردند
      
      در باز شد ؛ یک تخته در..... چار نوکر
      یک شهر را از دیدنش مأیوس کردند
      

       
      **********************        
        
      ندارد ابر چون این چشم گریانی که من دارم
      ندارد آتشی چون آه سوزانی که من دارم
      
      قسم بر روشنی روز که ، از یاد من رفته
      ندارد آسمان چون شام ظلمانی که من دارم
      
      سحر وقت نمازم می کند از خواب بیدارم
      نوازش های دست این نگهبانی که من دارم
      
      شکسته استخوان ساق پایم از غل و زنجیر
      نگفتم با کسی از درد پنهانی که من دارم
      
      قسم بر روزگار در اسارت بودن زینب
      ندید او این چنین تاریک زندانی که من دارم
      
      چه می شد که ملاقاتم شبی معصومه می آمد
      تسلی بهر این حال پریشانی که من دارم
      
      رضا رسول زاده
       
           **********************
       
      
      در میان هلهله سوز و نوا گم می شود
      زیر ضرب تازیانه ناله ها گم می شود
      
      بسکه بازی می کند زنجیر ها با گردنم
      در گلویم گریه های بی صدا گم می شود
      
      در دل شب بارها آمد نمازم را شکست
      در میان قهقه صوت دعا گم می شود
      
      چهار چوب پیکرم بشکسته و لاغر شدم
      وقت سجده پیکرم زیر عبا گم می شود
      
      تازه فهمیدم چرا در وقت سیلی خوردنش
      راه مادر در میان کوچه ها گم می شود
      
      بین تاریکی شب چون ضربه خوردم آگهم
      آه در سینه به ضرب بی هوا گم می شود
      
      لا به لای پنجه هایش مشتی از موی سرم
      بین این تصویر ها دیگر حیا گم می شود
      
      از یهودی ضربه خورده خوب می داند چرا؟
      گوشوارٍ بچه ها در کربلا گم می شود
      
      قاسم نعمتی
       
           **********************

      
      در سايه سار کوکب موسي بن جعفريم
      ما شیعیان مکتب موسی بن جعفریم
      
      فيضش به گوشه گوشه‌ی ايران رسيده است
      يعني گداي هر شب موسي بن جعفريم
      
      هستي ماست نوکري اهل بيت او
      ما خانه زاد زينب موسي بن جعفريم
      
      قم آستان رحمت آل پيمبر است
      در این حرم، مُقرَّب موسی بن جعفریم
      
      با مهر و رأفتش دل ما را خریده است
      ما بنده‌ی مُکاتَب موسی بن جعفریم
      
      چشم اميد اهل دو عالم به دست اوست
      مات مرام و مشرب موسي بن جعفريم
      
      حتي قفس براش مجال پرندگي ست
      مديون ذکر و يارب موسي بن جعفريم
      
      دلسوخته ز ندبه‌ی چشمان خسته اش
      دلخون ز ناله و تبِ موسي بن جعفريم
      
      آتش زده به قلب پريشان، مصيبتش
      با دست بسته غرق سجود است حضرتش
      
      از طعنه هاي دشمن نادان چه مي‌کشيد
      بين کوير، حضرت باران چه مي‌کشيد
      
      در بند ظلم و کينه‌ی قوم ستمگري
      تنها پناه عالم امکان چه مي‌کشيد
      
      خورشيد عشق و رحمت و نور و سخا و جود
      در بين اين قبيله‌ی عصيان چه مي‌کشيد
      
      با پيکرش چه کرده تب تازيانه ها
      با حال خسته گوشه‌ی زندان چه مي‌کشيد
      
      شکر خدا که دختر مظلومه اش نديد
      باباي بي شکيب و پريشان چه مي‌کشيد
      
      اما دلم گرفته ز اندوه ديگري
      طفل سه ساله گوشه‌ی ويران چه مي‌کشيد
      
      با ديدن سر پدرش در ميان طشت
      هنگام بوسه بر لب عطشان چه مي‌کشيد
      
      وقتي که ديد چشم کبودش در آن ميان
      خونين شده تلاوت قرآن چه مي‌کشيد
      
      مي گفت با لب پر از آهي که جان نداشت:
      اي کاش هيچ سنگدلي خيزران نداشت
      
      یوسف رحیمی
       
         **********************       
       
       به شاخه ي گل احساس من لگد مي زد
       ز روي دشمني و كينه وحسد مي زد
      
       مرا به جرم خطايي كه مرتكب نشدم
       هزار مرتبه با تازيانه حد مي زد
      
       درون سينه ي خود عقده ها ز خيبر داشت
       به استناد همان مدرك و سند مي زد
      
       هميشه موقع سيلي زدن‎‏‏‎‎، به لبخندي
       به اهلبيت نبي حرف هاي بد مي زد
      
       اگر اجل به سراغم نمي رسيد آنجا
       گمان كنم كه مرا تا الي الابد مي زد
      
      وحید قاسمی
       
             **********************

      بر روی لب هایت به جز یا ربنا نیست
      غیر از خدا ، غیر از خدا، غیر از خدا نیست
      
      زنجیر ها راه گلویت را گرفتند
      در این نفس بالا که می آید صدا نیست
      
      چیزی نمانده از تمام پیکر تو
      انگار که یک پوستی بر استخوانی است
      
      زخم گلوی تو پذیرفته است اما
      زخم دهانت کار این زنجیر ها نیست
      
      این ایستادن با زمین خوردن مساوی است
      از چه تقلا میکنی ؟ این پا که پا نیست
      
      اصلا رها کن این پلید بد دهان را
       از چه توقع میکنی وقتی حیا نیست
      
      نامرد ! زندان بان ! در این زندان تاریک
      اینکه کنارش میزنی با پا عبا نیست
      
      این تخته ی در که شده تابوت حالا
      بهتر نباشد بدتر از آن بوریا نیست
      
      اما تو را با نیزه ها بالا نبردند
      پس هیچ روزی مثل روز کربلا نیست
      
      علی اکبر لطیفیان

       
             **********************      

      
      دلم از دوری اهل وطنم میسوزد
      نه فقط دل، که سراپای تنم میسوزد
      
      قُوَتی نیست که لب وا کنم و ناله کنم
      روزه ام ، خُشکی دور دهنم میسوزد
      
      آنقدر زخمی ام از شوری یک قطره ی اشک
      گاه گاهی همه جای بدنم میسوزد
      
      چاله ای پر نم و جسمی که سراسر زخم است
      جای برخورد تن و پیرهنم میسوزد
      
      زخم و زنجیر به هم لخته شده طوری که
      تا تکانی بخورم مطمئنم میسوزد
      
      جاي شلاق رویِ این بدن مجروهم
      پوست انداخته بسکه زدنم میسوزد
      
      آنچنان سوخته قلبم که پس از مردن هم
      در دلِ خاک تمام کفنم میسوزد
      

       
             **********************      

      
      زير بار کينه پرپر شد ولي نفرين نکرد
      در قفس ماند و کبوتر شد ولي نفرين نکرد
      
      روزهاي تيره هريک شب‌تر از ديروز تار
      در ميان دخمه‌اي سر شد ولي نفرين نکرد
      
      هرچه آن صيادها را صيد خود کرد اين شکار
      روزي‌اش يک دام ديگر شد ولي نفرين نکرد
      
      روزه‌‌ي غم سجده‌ي غم شکر غم افطار غم
      زندگي با غم برابر شد ولي نفرين نکرد
      
      واي اگر نفرين کند دنيا جهنم مي‌شود
      از جهنم وضع بدتر شد ولي نفرين نکرد
      
      وقت افطار آمد و ديدم که خرماها چطور
      يک به يک در سينه خنجر شد ولي نفرين نکرد
      
       هي به خود پيچيد و لحظه لحظه با اکسير زهر
      چهره‌ي زردش طلا‌تر شد ولي نفرين نکرد
      
      آن دم بي بازدم چون آتشي رفت و سپس
      آنچه بايد مي‌شد آخر شد ولي نفرين نکرد
      
      خانم سادات هاشمی
       
            **********************      

      
      اين مردمان که قلب خدا را شکسته اند
      دائم غرور آينه ها را شکسته اند
      
      خورشيد را روانه ي زندان نموده اند
      و حرمت امام منا را شکسته اند
      
      زنجير دور گردن او حلقه مي کنند
      با تازيانه دست دعا را شکسته اند
      
      او ناله مي زند و به جايي نمي رسد
      کنج سياه چال صدا را شکسته اند
      
      با ذکر نام فاطمه دشنام مي دهند
      اينان که قلب قبله نما را شکسته اند
      
      آقا شنيده ام که امانت بريده اند
      با سعي خويش پشت صفا را شکسته اند
      
      حالا خدا به داد دل دخترت رسد
      بدجور ساق پاي شما را شکسته اند
      
      مسعود اصلانی
       
            **********************
        

      
      اشک زنجیر به حال بدنم میریزد
      گریه بر بی کسی زخم تنم میریزد
      
      آسمان راه گلوی قفسم را بسته
      عرق بال من از پیرهنم میریزد
      
      روی شلاق به من واشده و می خندد
      آب مجروح ز زخم دهنم میریزد
      
      چارده سال شد از شهر مدینه دورم
      آهم از غربت وآل حسنم میریزد
      
      چوب با پای شکسته سر دعوا دارد
      سنگ ، زیر قدم پا شدنم میریزد
      
      هر یک از هفت کفن پشت سر تشییعم
      لاله برکشته ی دوراز وطنم میریزد
      
      روح الله عیوضی
       
            **********************      

      
      ترسي از فقر ندارند گدايان كريم
      دست خالي نروند از در احسان كريم
      
      حاجت خواسته را چند برابر داده است
      طيب الله به اين لطف دو چندان كريم
      
      كاظميني نشديم و دلمان هم پر بود
      بار بستيم به سوي شاه خراسان كريم
      
      بي نياز از همه ام تا كه رضا را دارم
      به قسم هاي خداوند به قرآن كريم
      
      طلب رزق نكرديم ز دربار كسي
      نان هر سفره حرام است مگر نان كريم
      
      هر كسي وقت مناجات ضريحي دارد
      دست ما هم رسيده است به دامان كريم
      
      نا اميدم مكنيد از كرمش فرض كنيد
      باز بدكاره اي امشب شده مهمان كريم
      
      سپر درد و بلايش نشديم و ديديم
      سپر درد و بلاي همه شد جان كريم
      
      ظاهرش فقر ولي باطن او عين غنا
      ترسي از فقر ندارند گدايان كريم
      
      ........
      مثل يك تكه عبا روي زمين است تنش
      آنقدر حال ندارد كه نيفتد بدنش
      
      جابه جا گر نشود سلسه بد مي چسبد
      آن چناني كه محال است دگر واشدنش
      
      نفسش وقت مناجات چه اعجازي داشت
      زن بدكاره به يكباره عوض شد سخنش
      
      آه مانند گليمي چقدر پا خورده
      بي سبب نيست اگر پاره شده پيرهنش
      
      از كليم اللهي حضرت ما كم نشود
      گرچه هر دفعه بيايد بزند بر دهنش
      
      به رگ غيرت اين مرد فقط دست مزن
      بعد از آن هرچه كه خواهي بزني اش، بزنش
      
      بستنش نيز برايش به خدا فايده داشت
      مدد سلسله ها بود نمي ريختنش
      
      با چنين وضع كفن كردن او پس سخت است
      آه آه از پسرش آه به وقت كفنش
      
      آه هرچند غل جامعه بر پيكر داشت
      بر تنش باغ گل لاله و نيلوفر داشت
      
      مثل گودال دچار كمي جا شده بود
      فرقش اين بود فقط سايه ي بالا سر داشت
      
      زحمت چكمه ي سنگين كسي را نكشيد
      يعني پامال نشد تا نفس آخر داشت
      
      لطف زنجير همين بود كه عريان نشود
      هرچه هم بود ولي پيرهني در بر داشت
      
      دختري داشت ولي روسري اش دست نخورد
      دختري داشت ولي دختر او معجر داشت
      
      يك نفر كشته شد و هفت كفن آوردند
      پاره هم ميشد اگر ، يك كفن ديگر داشت
      
      السلام اي بدن بي كفن كربلا
      سوره ي يوسف بي پيرهن كربلا
      
      علي اكبر لطيفيان
      برگرفته از وبلاگ نودو پنج روز باران
       
       
      **********************
       
       
       
      می مکد رشته های بی احساس
      نیمه جانی که مانده در تن را
      یک نفر هم نمیکند چاره
      زخم زنجیر و زخم گردن را
      **
      روزه داری تمام روزت را
      تازیانه توراست افطاری
      آسمان جای توست آقاجان
      از چه رو  کنج چار دیواری ؟
      **
      مثل شمعی که شعله ور باشد  
      جسمتان آب میرود آقا
      گم شده صبح و شام آخر کی_
      چشمتان خواب میرود آقا ؟
      **
      کنج زندان نشسته ای داری
      روضه ی قتلگاه می خوانی
      تشنه ماندی و اشک میریزی
      مادرت   را به آه می خوانی
      **
      دشمنت تازیانه بر دستش
      گاه و بیگاه  حمله ور میشد
      ناسزا ها به مادرت میگفت
      دلت از درد شعله ور میشد
      **
      چه قدر مثل مادرت شده ای
      آنکه رخساره ی کبودی داشت
      ناسزا های دشمنت انگار
      خنجری بین سینه ات میکاشت
       **
      خنده میزد به گریه ات دشمن
      ای که از درد خویش می سوزی
      میکِشی انتظارِ فرزندت
       به درِحجره چشم  میدوزی
      **
      یاد پهلو شکسته افتادی
      در نمازِ نشسته ی آخر
      حرف تو بین هق هق ات این بود:
      السلام و علیک یا مادر ..
      **
      در غریبی و گوشه ی زندان
      مادرت از مدینه می آمد
      او که دارد هنوز از زخمش _
      میچکد خون سینه می آمد
      **
      مادرت آمده که بگشاید
      از تو زنجیر و کُند و آهن را 
      مادرت آمده کند چاره
      زخم زنجیر و زخم گردن  را ..
      وحید مصلحی
       
            **********************       
       
      در دل خاكم و امّيد نجاتي دارم
      در دل اميد و به لبها صلواتي دارم
      
      مرگ،همسايه ي ديوار به ديوار من است
      منم آن زنده كه هر شب سكراتي دارم
      
      هشت معصوم عيان شد زمصيبات تنم
      از شهيدان خداوند صفاتي دارم
      
      منم آن نخله ي در خاك كه بر خوردن آب
      جاري از ديده ي خود نهر فراتي دارم
      
      ساقم از كوتهي تخته به رسوايي رفت
      ورنه بشكسته ستون فقراتي دارم
      
      كفن آوردن اين قوم عذابي دگر است
      اندر اين هفت كفن تازه نكاتي دارم
      
      محمد سهرابي
 
       
            **********************
       
       
       
      در اين زندان كه ره بسته است پرواز صدايم را
      نمي بينم كسي را جز خودم را و خدايم را
      
      سرم را مي گذارم روي زانوهاي لرزانم
      يكايك مي شمارم غصه هاي زخمهايم را
      
      پريشان حالم و از استخوانم درد مي ريزد
      نمي جويم زدست هركس و ناكس دوايم را
      
      اگر چه زخم تن دارم كبوديِ بدن دارم
      ولي خرج عبادت مي نمايم لحظه هايم را
      
      حضور دانه ي زنجير در راه گلوگاهم
      دو چندان  مي نمايد بغض سنگين دعايم را
      
      نمي گويم چه كرده تازيانه با وجود من
      ببين پُر كرده خون پيكرمن بوريايم را
      
      اگر بنشسته مي خوانم نمازم را در اين زندان
      غل زنجيرها كوبيده كرده ساقي پايم را
      
      علي اكبر لطيفيان
       
       
            **********************       
       
       
      می خواستند داغ تو را شعله ور کنند
      وقتی که سوختی همه را با خبر کنند
      
      می خواستند دفن شوی زیر خاکها
      تا زنده زنده از سر خاکت گذر کنند
      
      می خواستند شام غریبان بپا کنند
      تا بچه های فاطمه را در به در کنند
      
      از ناسزا بگو که چه آورده بر سرت
      می خواستند باز تو را خونجگر کنند
      
      می خواستند دست شما بسته باشد و...
      …مثل مدینه فاطمه ات را سپر کنند
      
      قوم یهود را به مصافت کشیده اند
      تا تازیانه ها به مراتب اثر کنند
      
      حالا بیا بگو که ملائک یکی یکی
      فکری برای این تن بی پال و پر کنند
      
      این اشک ها مسافر یک جسم بی سرند
      وقتش رسیده است به آنجا سفر کنند
      
      رحمان نوازنی
             
       
            **********************       
       
      دستی رسید بال و پرم را کشید و رفت
      از بال من شکسته ترین آفرید و رفت
      
      خون گلوی زیر فشارم که تازه بود
      با یک اشاره روی لباسم چکید و رفت
      
      بد کاره ای به خاک مناجات سر گذاشت
      وقتی صدای بندگی ام را شنید و رفت
      
      راضی نشد به بالش سختی که داشتم
      زنجیرهای زیر سرم را کشید و رفت
      
      شاید مرا ندیده در آن ظلمتی که بود
      با پا به روی جسم ضعیفم دوید و رفت
      
      روزم لگد نخورده به آخر نمی رسید
      با درد بود اگر شب و روزم رسید و رفت
      
      دیروز صبح با نوک شلاق پا شدم
      پلکم به زخم رو زد و در خون طپید و رفت
      
      از چند جا ضریح تنم متصل نبود
      پهلوی هم مرا وسط تخته چید و رفت
      
      تابوت از شکستگی ام کار می گرفت
      گاهی سرم به گوشه ی دیوار می گرفت
      
      علی اکبر لطیفیان
       
       
           **********************
             
       
      وقتی زبان عاطفه ها لال می شود
      زنجیر ها در آینه ات بال می شود
      
      در فصل گل، بهار تو از دست می رود
      بر شاخه؛ میوه های تو پامال می شود
      
      دیگر کسی ز ناله ات آهی نمی کشد
      در این سیاهچال صدا چال می شود
      
      آقا نشان سبز سیادت به دوش توست
      غل ها به روی شانه ی تان شال می شود
      
      همواره مرد،زینتش از جنس دیگری ست
      زنجیر ها به پای تو خلخال می شود
      
      دشمن به قصد جان تو آماده می شود
      این طرح در دو مرحله دنبال می شود :
      
      اول به شأن شامخت شلاق می زنند
      دیگر زبان به هتک تو فعّال می شود
      
      شعرم بدون ذکر مصیبت نمی شود
      حالا گریز ،روضه ی گودال می شود
      
      دعواست بر سر زره و جامه و سری
      دارد میان معرکه جنجال می شود
       
      جواد محمد زمانی

       کسی بدون دلیل از صدا نمی افتد
      لب کلیم ز سوز دعا نمی افتد
      
      کریم در غل و زنجیر هم کریم بُود
      به دست بسته شده، از عطا نمی افتد
      
      اگرچه خاک نشسته به روی لب هایت
      عقیق، پا بخورد از بها نمی افتد
      
      مگر چه گفته به تو این زبان دراز یهود؟
      همیشه از دهنش ناسزا نمی افتد
      
      چه آمده به سرت پنجه میکشی بر خاک؟
      به هر نفس، لب تو از ندا نمی افتد
      
      به سینه ای که لگد خورد پشت در سوگند
      بدون درد سر این ساق، جا نمی افتد
      
      کسی که در تن او پیرهن شده پاره
      به یاد بی کفن کربلا نمی افتد
      
      تو گیر یک نفر افتاده ای چنین شده ای
      تن تو در گذر گرگ ها نمی افتد
      
      پس از سه روز تو را عده ای کفن کردند
      سر بریده ی تو زیر پا نمی افتد
      
      سنان و شمر به هم با اشاره می گفتند:
      مگر که نیزه نخورده ؟ چرا نمی افتد؟

       
     **********************

      خورشید آسمان سیه چال ها منم
      یوسف ترین مسافر گودال ها منم
      شیرازه محول الاحوال ها منم
      موسی ترین کلیم،در این سال ها منم
      
      دارم شبانه روز و مناجات می کنم
      بر حال و روز خویش مباهات می کنم
      
      این چند ساله زار شدم،در به در شدم
      کنج قفس فتادم و بی بال و پر شدم
      دور از وطن اسیر شدم،خون جگر شدم
      معصومه را ندیدم و دلتنگ تر شدم
      
      یاد مدینه و پدر و مادرم بخیر
      یاد پدر صدا زدن دخترم بخیر
      
      اینجا نمی رسد به کسی ناله های من
      از ردّ پا پُر است،بهشت عبای من
      مثل جنین در شکم است،انحنای من
      زیر فشار خرد شده دست و پای من
      
      تنها دعای من شده خلّصنی یا اله
      مردن دوای من شده،خلصنی یا اله
      
      چندیست از خدا طلب مرگ دارم و
      خون جگر ز حنجره بالا میارم و
      در زیر تازیانه یک نابکارم و
      سر را میان زانوی خود می فشارم و
      
      فریاد می زنم نفسم بند آمده
      باشد بزن،ولی به کسی ناسزا مده
      
      در زیر این شکنجه و این حلقه قیود
      کاری که باب میل دلم بود،سجده بود
      اما میان زمزمه ها سندی یهود
      می کرد صورت من دلخسته را کبود
      
      ای وای از زمختی انگشتهای او
      شد پاره گونه های من از مشتهای او
      
      سندی مرا به ورطه تحقیر می کشد
      جسم مرا به حلقه زنجیر می کشد
      با ترکه ای که هیبت شمشیر می کشد
      آنقدر می زند که سرم تیر می کشد
      
      این چند روزه درد سرم بیشتر شده
      قوس کمانی کمرم بیشتر شده
      
      حسین قربانچه

      **********************

      گوشه ی دخمه خلوتی دارد
      کوه طورش همین سیه چال است
      نمک ِ آخرِ مناجاتش
      روضه های شهید گودال است
      **
      توبه می کرد جای مردم شهر
      گریه می کرد جای ما و شما
      پسر فاطمه دعا می خواند
      نیمه شبها برای ما و شما
      **
      هردلی عاشق نگاهش شد
      خالی از تیره گی و زشتی شد
      در کنار ضریح چشمانش
      زن بدکاره ای بهشتی شد
      **
      زن رقاصه را به راه آورد
      عارف حق،جدا ز غیرش کرد
      پشت آن میله های فولادی
      این چنین عاقبت به خیرش کرد
      **
      با رکوع و سجود فاطمی اش
      شیوه ی بند گی به او آموخت
      با نگاه پر از محبت خود
      حکمت زندگی به او آموخت
      **
      ساق پایش شکستگی دارد
      داد می زد ز درد سجاده
      غل و زنجیرها اجازه دهید
      در قنوتش به زحمت افتاده
      **
      درد تا مغز استخوان می رفت
      با لب تشنه تا لگد می خورد
      رسم این خانواده است انگار
      چقدر بی هوا لگد می خورد
      **
      پروبالش شکسته ای صیاد
      این قفس خوب گوشه گیرش کرد
      تازیانه نزن، که رفتنی است
      دوری از آشیانه پیرش کرد
      **
      «مرد باشید و روی واژه ی «شرم
      مثل آل امیه خط نکشید
      !می زنیدش زبان روزه بس است
      حرف ناموس را وسط نکشید
      **
      نزنید آنقدر به پهلویش
      یاد غمهای مادرش افتاد
      حرف شهر مدینه شد ای وای
      باز هم یاد دخترش افتاد
      **
      شهر بغداد ناجوانمردی
      بردی از یاد حُرمت نمکش
      خیزران را به یادم آورده
      زخم لبهای خشک و پر ترکش
      **
      حرف از خیزران و زخم لب است
      جای طشت طلا فقط خالیست
      روضه ی طشت دردسر ساز است
      جزء آن روضه های جنجالیست
      **
      به تمسخر گرفت قرآن را
      طعنه زد با کمال بی شرمی
      به لب خشک قاری قرآن
      چوب می زد برای سرگرمی
      
      وحید قاسمی

 **********************

 
      ناگهان خلوت من با زدني ريخت به هم
      مجلس ذكر ِ مرا بد دهني ريخت به هم
      
      رويِ اين ساقِ ترك خورده بلندم كردند
      استخوانم پس ِ هر پا شدني ريخت به هم
      
      كار من از همه مجذوبِ خدا ساختن است
      نظري كرده ام و قلب زني ريخت به هم
      
      ديد حساس شدم آمد و دشنامم داد
      پسر فاطمه را با سخني ريخت به هم
      
      لعنتي بس كه از اين موي سرم ميگيرد
      زلف آشفته به هر آمدني ريخت به هم
      
      كار تشييع مرا لنگه دري عهده گرفت
      از غم من دلِ هر سينه زني ريخت به هم
      
      علي اكبر لطيفيان

 **********************

      زیر سنگینی زنجیر سرش افتاده
      خواست پرواز کند دید پرش افتاده
      
      میشود گفت کجا تکیه به دیوار زده ست
      بسکه شلاق به جان کمرش افتاده
      
      آدم تشنه عجب سرفه ی خشکی دارد
      چقدر لخته ی خون دور و برش افتاده
      
      گریه پیوسته که باشد اثراتی دارد
      چند تاری مژه از پلک ترش افتاده
      
      هر کس ایام کهنسالی عصا میخواهد
      پسرش نیست ببیند پدرش افتاده
      
      آنکه از کودکی اش مورد حرمت بوده ست
      سر پیری به چه جایی گذرش افتاده!
      
      به جراحات تنش ربط ندارد اشکش
      حتم دارم که به یاد پسرش افتاده
      
      حسین رستمی

 **********************

      پربسته بود... وقت پریدن توان نداشت
      مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت
      
      خوکرده بود با غم زندان خود ولی
      دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت
      
      جز آه زخم های دهن باز کرده اش
      در چارچوب تنگ قفس همزبان نداشت
      
      آنقدر زخمی غل و زنجیر بود که
      اندازه ی کشیدن یک آه جان نداشت
      
      زیر لگد صداش به جایی نمیرسید
      زیر لگد شکست و توان فغان نداشت
      
      با تازیانه ساخت که دشنام نشنود
      دیگر ولی تحمل زخم زبان نداشت
      
      هرچند میزبان تنش تخته پاره شد
      هرچند روی پل بدنش سایبان نداشت
      
      دیگر تنش اسیر سم اسب ها نشد
      دیگر سرش به خانه نیزه مکان نداشت
      
      محمد بیابانی

 **********************

      چشمهايت اگر چه طوفاني
      قلبت اما صبور و آرام است
      شوق پرواز در دلت جاريست
      شب اندوه رو به اتمام است
      **
       روح تو آنقدر سبکبار است
      که اسير قفس نخواهد شد
      لحظه اي با مظاهر دنيا
       همدم و همنفس نخواهد شد
      **
       کور خوانده کسي که مي خواهد
      بسته بيند شکوه بالت را
      چشم اگر واکنند مي بينند
      جبروت تو را، جلالت را
      **
       چه غم از اين که گوشه‌ی زندان
      شب و روزش کبود و ظلمانيست
      در کنار فروغ چشمانت
      جلوه‌ی آفتاب پيدا نيست
      **
       همدمي غير اشک و شيون نيست
      در سحرگاه خيس تنهائيت
      مي شود در غروب عاطفه ها
      تازيانه انيس تنهائيت
      **
      راوي اوج غربت و درد است
      آه و أمّن يجيب تو هر روز
      گريه در گريه: «رَبِّ خَلِّصنِي»
      ندبه هاي غريب تو هر روز
      **
       از تمام صحيفه‌ی عمرت
      آه چند آيه اي به جا مانده
      شمع چشم تو رو به خاموشي است
      از تنت سايه اي به جا مانده
      **
      لاله لاله دخيل مي بندند
      به ضريح تنت جراحت ها
      شرمگين، بيقرار، باراني
      آسمان هم از اين جسارت ها
      **
      چه به روز دل تو مي آورد
      کينه‌ی قاتل يهودي که
      بر تن خسته‌ی تو گل مي کرد
      آنقدر سرخي و کبودي که ...
      **
       ميله هاي کبود اين زندان
      شب آخر، شده عصاي تو
      زخم زنجيرها شده کاري
      رفته از دست، ساق پاي تو
      **
       پيکرت روي تکه اي تخته !
      غربت تو چقدر دلگير است
      راوي روضه هاي بي کسي ات
      ناله هاي کبود زنجير است
      **
       شيعيان تو آمدند آن روز
      پيکرت روي دست ها گم شد
      آه اما غروب عاشورا
      بدني زير دست و پا گم شد
      **
       نيزه ها محو پيکر خورشيد
      محشري بود کربلا آن روز
      بوسه‌ی نعل تازه گم مي شد
      بين انبوه زخم ها آن روز
      **
       عشق بر روي نيزه معنا شد
      در حوالي قتلگاهي که
      پيکر آفتاب جا ماند و
      کاروان رفت سمت راهي که ...
      
      یوسف رحیمی

 **********************

      هر كه یك دفعه سر این سفره مهمان می شود
      مور هم باشد اگر روزی سلیمان می شود
      
      سر به زیر انداختن ذاتش توسل كردن است
      دردهای این حرم ناگفته درمان می شود
      
      این كریمان لطفشان هر چند آماده ست، لیك
      نام مادر كه وسط باشد دو چندان می شود
      
      ما پدر را خواستیم و از پسر خیرش رسید
      در رجب ها كاظمین ما خراسان می شود
      
      ظاهراً عین امامی، باطناً پیغمبری
      هر كه می بیند تو را، از تو مسلمان می شود
      
      نسل موساییِ تو طبع مسیحا داشتند
      یك نفر از آن همه پیر جماران می شود
      
      این دلِ ما سینه ی ما، نه بگو اصلاً بهشت
      هر كجا موسی ابن جعفر نیست زندان می شود
      
      نیستم آهو ولی سگ هم به دردی می خورد
      لااقل یك گوشه از صحنت نگهبان می شود
      
      علی اكبر لطیفیان

 **********************

      حساس ترین آینه را می بردند
      بر شانه ی سنگ ها،کجا می بردند؟
      
      با اینکه سلیمان زمانت بودی
      تابوت تو را غلام ها می بردند
      
      تابوت نه، اشتباه گفتم ای وای
      با تخته ی پاره ای تو را می بردند
      
      با ساق شکسته پیکرت را،ای کاش
      پیچیده میان بوریا می بردند
      
      از تخته ی در، دست و سرت آویزان
      گیسوی تو در باد رها می بردند
      
      تا خشک شود نموری پیرهنت
      باید بدنت به کربلا می بردند
      
      آیینه ی تکه تکه ای بودی که
      از قصد،تو را چه با صدا می بردند
      
      وحید قاسمی

 **********************

      آهسته گذاريد روي تخته تنش را
      تا ميخ اذيت نكند پيرهنش را
      
      اصلاً بگذاريد رويِ خاك بماند
      زشت است بيارند غلامان بدنش را
      
      اين ساق ِبهم ريخته كِتمان شدني نيست
      ديدند روي تخته ي در ، تا شدنش را
      
      اين مرد الهي مگر اولاد ندارد
      بردند چرا مثل غريبان بدنش را
      
      اين مرد نگهبان كه حيا هيچ ندارد
      بد نيست بگيرد جلوي آن دهنش را
      
      اين هفت كفن روضه ي گودال حسين است
      اي كاش نيارند برايش كفنش را
      
      نه پيرهني داشت حسين نه كفني داشت
      مديون حصيرند مرتب شدنش را
      
      علي اكبر لطيفيان
 

 **********************

      غربت رسید و داغ حرم را زیاد کرد
      باران چشمهای ترم را زیاد کرد
      
      آه از نهاد سرد سیه چال می کشم
      آنجا که آه بی اثرم را زیاد کرد
      
      من با اذان ناله ام افطار می کنم
      شلاق زخم بال و پرم را زیاد کرد
      
      حالا چرا به فاطمه دشنام می دهد
      نامرد آتش جگرم را زیاد کرد
      
      چه بی ملاحضه به تنم ضربه می زند
      درد نشسته بر کمرم را زیاد کرد
      
      خم می شود شبیه کمر ساق پای من
      زنجیر ، درد هر سحرم را زیاد کرد
      
      هنگام بردن بدنم روی دست ها
      یک تخته پاره دردسرم را زیاد کرد
      
       مسعود اصلانی

 **********************

      ازهمان روز ازل خاک مرا ، آب  تو را
      دست معمار از احسان به هم آمیخته است
      
      وشدی باب حوائج ، و شدم سائل تو
      دستها را به عبای تو در آویخته است
      
      آسمان جای شما بود ، ولی حیف چه شد ...
      ... آب باران به دل چاه فرو ریخته است ؟
      
      من از این واقعه تا روز جزا حیرانم
      
      و بنا بود که محراب دعایت بشود
      ولی افسوس در این چاه زمینگیر شدی
      
      صورتت رنگ عوض کرده ، عذارت نیلی است
      چه بلائی به سرت آمده که پیر شدی ؟
      
      توهمانی که به جبریل پر و بال دهد
      پس چگونه بنویسیم که زنجیر شدی..!؟
      
      من تو را بانی جبرئیل امین می دانم
      
      چارده سال تو را گوشه زندان دیدم
      چارده قرن اگر گریه کنم باز کم است
      
      استخوانهات چو گیسوت مجعد شده اند
      این هم از همرهی آهن و زنجیر و نـم است
      
      و شنیدم بدنت چون پر گل نازک شد
      زیر این نازکِ گل ، قامت خورشید خم است
      
      در عزایت همه ی عمر رثا می خوانم
      
      چه غریبانه روی تخته‌ی در می رفتی
      بال و پرهای پرستوئی ات  هر جا می ریخت
      
      دهنی یخ زده آن روز جگر ها را سوخت
      آتشی تلخ به کام همه دنیا می ریخت
      
      پسری آمده بود و ... پدری را می برد...
      ... اشکها بود که در غصه بابا می ریخت
      
      باز  از گریه معصومه ی تو گریانم
      
      تا نوشتم در و آتش ، قلم از سینه شکست
      عرق خجلت پیشانی دنیا می ریخت
      
      گرچه باور نتوان کرد ولی دیده شده ست
      رد پای گل نی را که به صحرا می ریخت
      
      سال ها در پی این نیزه‌ی سرگردانم
      تا مگر لب بگشاید بشود قرآنم
      
      یاسر حوتی
 

 **********************

      دوری از شهر و دیارم عزتم را لطمه زد
      این جدائی قلب پاک عترتم را لطمه زد
      
      با دو دست بسته هم باب الحوائج بوده ام
      کی غل و زنجیر فضل و رحمتم را لطمه زد
      
      ناله ها ی ممتدم گویای این مطلب شده
      بغض سینه اشتیاق صحبتم را لطمه زد
      
      تار میبینم ز بس که این حرامی یهود
      گاه و بیگاه آمد از ره صورتم را لطمه زد
      
      صوت سیلی هم صدا شد با صدای خنده اش
      هر دمی آمد سراغم خلوتم را لطمه زد
      
      شد شکسته راه رفتن ارث مادر زادیم
      ضربه ها را بی هوا زد قدرتم را لطمه زد
       
      نام زهرا را نه تنها با طهارت او نبرد
      بد دهن بود و دل با غیرتم را لطمه زد
      
      داغ من یک سربریدن کمتر از جدم حسین
      آخر کار این کفن ها غربتم را لطمه زد
      
      پیکر من بین راه زائران کربلا
      این سه روزه تا قیامت شوکتم را لطمه زد
      
      قاسم نعمتی